Het begon allemaal op een mooie Zomerse dag (winter in Nederland is zomer in Nieuw-Zeeland) op onze boerderij in Nieuw-Zeeland. Vier ondeugende schapen staan in een klein groepje, drie meter van het wijd openstaande hek te treuzelen. Deze poort leidt hen naar de weelderige en nieuwe diepgroene grasweide. Het grootste deel van de kudde schapen is al door het hek naar het volgende graasgebied overgestoken. Wat meestal gebeurd is dat de schapen door de overige honden worden meegenomen en zich later toevoegen aan de kudde.
We zijn net drie uur te voet bezig geweest om de kudde uit een van onze grootste en steilste graslanden in de heuvels te krijgen. Het “Keith and Allan’s burn gebied”. Keith is de naam van mijn grootvader, ik weet niet zeker wie Allan was, maar ze hebben beide hard gewerkt om destijds het struikgewas (en de Manukastruiken) in dit gebied te kappen en te verbranden en het land open te stellen voor landbouw.
Onze boerderij in Nieuw-Zeeland terug naar de oude glorie
Wij zijn inmiddels de volgende generatie in de boerenfamilie en weten dat het landschap veel waardevoller is als het deels wordt teruggebracht naar de oude glorie. We hebben momenteel 20 hectare van ons land teruggegeven aan de natuur. Dit zijn de gebieden waar de Manuka en de bijenkorven deel uitmaken van een harmonieus landschap.
Terug naar de schapen, de laatste vier schapen waren uit het laaggelegen gebied weer omhoog geklommen, schijnbaar onwetend dat al hun maatjes al hadden begrepen dat het tijd was om naar een nieuwe weide te verhuizen. Toen ik met de kudde naar de poort liep, waren de 4 deugnieten naar het pad geklommen. Natuurlijk ben ik de arme schapen gewoon gaan halen, maar dit moet met uiterste voorzichtigheid worden uitgevoerd. Ze mochten niet in paniek raken. Dan kunnen ze gemakkelijk in de greppels terechtkomen. Na een afdaling van 30 minuten zijn ook deze vier schapen weer aangekomen bij het hek. Alleen precies op het moment dat de schapen door het hek moeten gaan naar het andere veld schrikken ze ergens van en schieten ze alle kanten op.
Staarduel: doodse stilte tussen de honden en schapen
Ik stuur een hond om ze af te snijden in hun paniekvlucht, maar toen ontstond er een staarduel. Dit is wanneer er een doodse stilte valt tussen de honden en schapen. Die staan dan recht tegenover elkaar, oog in oog, beide wachtend tot de ander de eerste stap zet. Dit heb ik al meer meegemaakt en het kan uren duren, maar ja…..ik heb geen uren. Ik heb namelijk nog een heleboel klussen die ik vanmorgen wil doen. Er komt een vrachtwagen met wat lammeren in de middag, ik wilde graag een paar bijenkorven controleren om te zien hoe het met de bijen gaat etc. Gezien ik nog zoveel te doen had stuur ik de Huntaway hond eropaf om de boel in beweging te krijgen. Slechte zet….
Huntaways zijn de luidruchtige honden in een Shepards team. Ze zijn één en al energie en… opschepperij. Geweldig om een kudde in beweging te krijgen, zeker aan het begin tijdens het opdrijven van schapen, maar minder effectief in de situatie met een kleine groep schapen die al opstandig zijn. In plaats van dat het inzetten van de Huntaway hond het proces versnelde heeft het me uiteindelijk extra tijd gekost om alles goed voor elkaar te krijgen. Een uur later, met laarzen vol water en schrammen op mijn arm, slaagde ik erin alle vier de schapen door de poort te krijgen. Zo leert de boerderij ons wederom een wijze les voor het leven, namelijk de waarde van ‘Slow’.
Neem de tijd voor jezelf: ‘Slow’
Vroeger zeiden ze dat een schapendrijver niet werd aangenomen als hij geen shag rookte. Het vermogen om te wachten, een sigaret op te rollen en de schapen zelf de dingen te laten uitzoeken was een essentiële vaardigheid. Het is iets waar ik mezelf vaak aan herinner als ik in de heuvels ben. Het concept ‘Slow’ is heel gemakkelijk te implementeren in ons leven, het kan namelijk al zo eenvoudig zijn als gewoon 5 minuten langer de tijd nemen om iets te doen waar we ons normaal gesproken als onderdeel van onze dagelijkse routine doorheen zouden haasten. Zeker nu de huidige situatie met Covid ons vraagt niet veel mensen te ontmoeten is het een kans om een keer echt helemaal tot jezelf te komen. Een dag(deel) doorbrengen in de natuur, gewoon op een bankje buiten zitten in het bos, waar je gewoon een paar uur in gedachten verzonken de natuurpracht en rust aanschouwt. Het helpt je je mind resetten zodat je fris de week weer kan beginnen.
Denk aan jezelf en aan alle lieve mensen om je heen, neem de tijd, het is zo waardevol.
